خلوتگاه دل

خلوتگاه دل، در ادبیات عرفانی و معنوی، به آن جایگاه باطنی و درونی اشاره دارد که انسان در آن با حقیقت خویش، با خداوند یا با معشوق ازلی به گفت‌وگو و راز و نیاز می‌پردازد. این خلوتگاه، مکانی نیست که در جهان بیرونی بتوان یافت، بلکه یک حالت روحانی و معنوی است که تنها در سکوت، تأمل و حضور قلبی می‌توان به آن دست یافت.

در آثار مولانا و دیگر عرفای بزرگ، خلوتگاه دل مکانی برای خلوت با حق است، جایی که هیچ اندیشه‌ای جز عشق الهی و حقیقت محض راه ندارد. مولانا در این باره می‌گوید:

درون خانهٔ دل، جز خیال یار مبین / که منزلگه جان است و حریم دلدار

یعنی دل را باید از هر چیزی جز یاد و حضور معشوق (که در عرفان، کنایه از خداوند است) خالی کرد تا به مقام وصال رسید. در این خلوتگاه، انسان از هیاهوی دنیا فارغ شده و به اصل خود، به نور الهی و به آرامشی ژرف دست می‌یابد.

گالری تصاویر محصول

تصاویر
بیشتر