سفر از منظر حضرت مولانا

تعریف سفر از دیدگاه مولانا

مولانا، سفر را تنها جابه‌جایی مکانی نمی‌داند؛ بلکه آن را حرکت روح از غفلت به آگاهی، از ظاهر به باطن، و از کثرت به وحدت می‌بیند. برای روشن ساختن نگاه حضرت مولانا به «سفر»، هم تنظیمی مفهومی و شاعرانه و هم طرحی تجسمی را در متن گنجانده ام.

🌿 تنظیم مفهومی و شاعرانه از منظر حضرت مولانا:

عنوان: «سفر، بازگشت به خانه‌ی گمشده‌ی دل»

۱. آغاز سفر:

ما ز بالاییم و بالا می‌رویم

ما ز دریاییم و دریا می‌رویم

سفر، آغازی است از یادآوری اصل خویشتن؛ یادمان می‌افتد که «از کجاییم» نه «در کجاییم». آغازش با «درد فراق» است.

۲. درون سفر:

این جهان همچون درخت است ای کرام

ما بر او چون میوه‌های نیم‌خام

در دل سفر، پخته می‌شویم. رنج راه، ما را شیرین می‌کند. هر گام، پوست کهنه‌ای از نفس می‌اندازد.

۳. سالک و راه:

زان پیش‌تر که عالم فانی شود

تو سفری کن که ربانی شود

راهروی مولانا نه به‌سوی مقصدی بیرونی، بلکه به‌سوی آینه‌ای درون است. در آن آینه، خدا را ملاقات می‌کند.

4. گم‌گشتگی در مسیر:

هر کسی کو دور ماند از اصل خویش

باز جوید روزگار وصل خویش

سرگشتگی، بخشی از راه است. حتی گم شدن، نوعی یافتن است. در ظلمت خویش، نور را می‌طلبیم.

5. بازگشت به اصل:

چون‌که بی‌رنگی اسیر رنگ شد

موسی‌ئی با موسیی در جنگ شد

سفر حقیقی، بازگشت به «بی‌رنگی»‌ است، به جایی که خود را در همه می‌بینیم، و همه را در خود.

ایستگاههایی برای تجسم سفری روح افزا

1. مرکز دایره:

نوزادی نورانی، تازه از عالم بالا به زمین افتاده؛ نماد «ما ز بالاییم».

2. ایستگاه اول (خروج):

انسانی که با چشمانی اشک‌بار، پای در راه می‌گذارد. در دست او چمدانی نیست؛ تنها یک نی‌لبک دارد. پشت‌سر او، خانه‌ای شفاف که محو می‌شود.

3. ایستگاه دوم (تردید و تلاطم):

راهرو، تنهاست. بیابانی پر از سراب، صخره‌ها، و صداهای فریبنده. قلبش زخمی است اما چشمش بیدار.

4. ایستگاه سوم (بیداری):

سالک بر قله‌ای ایستاده، پشت سر تاریکی است، پیش‌رو خورشید است. بر دستانش نوشته: «انا الحق».

5. مرکز دوباره (بازگشت):

همان نوزاد، اما اینک پیرِ دانایی است که می‌خندد. نه به خانه‌ی اول بازگشته، بلکه خانه‌اش را در دل خود یافته. در نگاهش آرامشی است که جهان در آن غوطه‌ور است.

فرشید احمدی

تابستان 1404

بندر مکران

به امید سفرهایی همیشه شاد

گالری تصاویر محصول

تصاویر
بیشتر